Moje rozumienie psychoterapii

Psychoterapię rozumiem jako drogę, na której każdy z nas ma szansę zbliżyć się do samego siebie – pogłębić rozumienie własnych myśli, przeżywanych emocji czy zachowań. Każdy z nas jest kimś wyjątkowym, tak samo sposób, w jaki człowiek doświadcza samego siebie – jest niepowtarzalny. Osobiście bardzo mocno utożsamiam swój sposób myślenia z ideą, iż wszyscy mamy w sobie ogromny potencjał, by uczyć się na własnym doświadczaniu życia. Ideę tę możnaby zwięźle ująć w słowach – doświadczać siebie w tym niepowtarzalnym „Tu i Teraz”. Wierzę bowiem głęboko, że to, co najważniejsze w Twoim życiu dzieje się właśnie w tym momencie, nie w przeszłości czy przyszłości. Oczywiście, że teraźniejszość łączy się z tym, co było i co będzie. Jednakże to „Tu i Teraz” przeżywasz różne emocje, „Tu i Teraz” wiążesz z tymi emocjami pewne przemyślenia, „Tu i Teraz” wypływają z nich Twoje zachowania.

Rolę psychoterapeuty pojmuję więc jako współtowarzyszenie osobie potrzebującej pomocy w podróży, jaką jest odkrywanie i doświadczanie samego siebie. Innymi słowy, metaforycznie można powiedzieć, iż przewodnikiem i kompasem jesteś Ty, a ja podążam i wspieram Cię w Twojej wędrówce. Wyznacznikiem jest zawsze cel, który Ty chcesz osiągnąć. Razem odkrywamy nowe lądy, poszerzamy horyzonty patrzenia, odczuwania, myślenia oraz działania. Słowo razem jest tu wyrazem kluczowym – w moim uznaniu relacja terapeutyczna stanowi jeden z najważniejszych czynników psychoterapeutycznych.

Bliskie są mi wartości humanistyczne, którymi kieruję się w swojej pracy: wolność wyboru, prawo do subiektywizmu osobistych przeżyć oraz decydowania o sobie, empatia, bezwarunkowość i autentyczność. Psychoterapia to spotkanie dwóch osób, podczas którego, wziąwszy odpowiedzialność za siebie, dochodzisz na drodze dialogu do osobistych prawd, śladów minionych doświadczeń czy traum. Psychoterapia to również czas rozwijania Twojego osobistego potencjału i odnajdywania Twoich mocnych stron.

Psychoterapia integracyjna

​Pracuję w podejściu integracyjnym, co oznacza, że bliskie są mi założenia związane z nurtem humanistyczno-egzystencjonalnym dotyczące:

▪  ważności i wartości niezwykle osobistej, partnerskiej i otwartej relacji między klientem/pacjentem a psychoterapeutą

▪  empatycznego rozumienia

▪  potrzeby autonomii, znaczenia samoświadomości i samoakceptacjii oraz dążenia do rozwijania swojego osobistego potencjału w dochodzeniu do wyznaczanych celów

▪  osobistego zaangażowania w proces poszukiwania nowych możliwości doświadczania życia, siebie w relacji z samym sobą, z innymi.

Integrowanie różnych podejść pozwala na dobieranie optymalnych metod i technik, jak najlepiej dostowanych do trudności i potrzeb osoby zgłaszającej się na psychoterapię. Mój program kształcenia psychoterapeutycznego koncentruje się na rozwijaniu kompetencji mających na celu integrację trzech nurtów:

Poszukiwanie integracji różnych podejść psychoterapeutycznych jest według mnie niezwykle wartościową i mądrą ścieżką postępowania terapeutycznego, co ważne nie należy mylnie utożsamiać tego nurtu z eklektycznym posługiwaniem się różnorodnymi technikami psychoterapeutycznymi.

Wielu psychoterapeutów nadal określa swoją tożsamość poprzez przynależność do określonego podejścia.

Wykształceni klienci, czasem, starają się ustalić, w jakim podejściu pracuje psychoterapeuta, za którego usługi płacą. Inwentaryzując nazwy, można się doliczyć aktualnie blisko czterystu różnych podejść, ale wiodących szkół – z dłuższą tradycją – doliczymy się około dziesięciu.

Wyniki badań empirycznych i analizy kliniczne wskazują, że czynniki decydujące o efektywności psychoterapii mają uniwersalny charakter. Żadne z istniejących podejść psychoterapeutycznych nie udowodniło swej wyższości nad innymi. Analizy stopnia wpływu różnych czynników na końcowe efekty psychoterapii ujawniły, że procedury i strategie, które mogą być kojarzone z podejściami terapeutycznymi mają tylko 15% udziału; tyle samo wynosi tzw. efekt placebo – nadzieja pacjenta i oczekiwanie na pomoc. Natomiast czynniki związane z indywidualnością pacjenta i jego środowiska decydują aż w 40% o efektach, a właściwości relacji między terapeutą a pacjentem dają następne 30% wkładu. Analizy badań przeprowadzonych w ostatnich latach wykazały, że metody, które mogą być kojarzone z poszczególnymi podejściami terapeutycznymi mają nie więcej niż 3 do 5% udziału w kształtowaniu efektów psychoterapii.

Prawie każde z wiodących podejść ma do zaoferowania wartościowe perspektywy rozumienia pacjentów i pomagania im. Jednak zamykanie się w kręgu jednej ze szkół i rezygnacja z tego, co oferują inne, staje się coraz trudniejsze do zaakceptowania. Integracja psychoterapii…to poszukiwanie uporządkowanego oraz całościowego myślenia o pacjencie i procesie zmiany, w którym wykorzystuje się różne perspektywy rozumienia pacjenta, a także związane z nimi metody postępowania.

Jerzy Mellibruda „Siedem ścieżek integracji psychoterapii”

Co warto wiedzieć?

PSYCHOLOG – posiada tytuł magistra psychologii. Posiadając przygotowanie teoretyczne i praktyczne ma prawo do wykonywania następujących czynności: stawianie diagnozy psychologicznej, wykonywanie testów psychologicznych, prowadzenie poradnictwa i konsultacji. Nie prowadzi psychoterapii.

PSYCHIATRA – lekarz medycyny ze specjalizacją z psychiatrii, leczy zaburzenia psychiczne, wpierw diagnozując, a następnie stosując techniki medyczne. Tylko lekarz psychiatra może dobierać i przepisywać odpowiednie leki! Nie prowadzi psychoterapii.

PSYCHOTERAPEUTA – absolwent kierunków humanistycznych, społecznych lub medycznych, który podjął dodatkowo specjalistyczne 4-letnie kształcenie psychoterapeutyczne w jednej ze szkół psychoterapii, akredytowane np. przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne czy Polskie Towarzystwo Psychiatryczne. Szkolenie psychoterapeutyczne obejmuje teorię, praktykę, pracę pod superwizją oraz terapię własną. Psychoterapeuta może pracować w różnych podejściach psychoterapeutycznych, na przykład psychodynamicznie, poznawczo-behawioralnie, systemowo czy integracyjnie, zależnie od ukończonej szkoły.

Psychoterapią może więc zajmować się zarówno psycholog, psychiatra, socjolog, który ukończył szkołę psychoterapii (lub jest w trakcie, lecz pracuje pod superwizją). Psychoterapeuta nie będący psychiatrą nie może ordynować leków!